Dieren kunnen maar één ding en dat is zich gedragen naar de soort. Mensen kunnen dat ook, maar zij kunnen ook meer dan dat en verheffen zich zo boven het instinctmatige. Dieren zijn deel van de groep en kunnen zich niet onttrekken aan het groepswezen. Voor mensen is dat ook zo, maar tevens zijn er steeds meer mensen die zich onderscheiden van de groep en individuele kwaliteiten ontwikkelen. Tot op zekere hoogte kan een mens dat alleen en exclusief voor zichzelf, maar op den duur leidt dit gedrag tot uitputting, eenzaamheid en stilstand. Er bestaan bijna zoveel talenten of de uitvoering hiervan als er mensen zijn. Er bestaan alleskunners of veelkunners. Sociale systemen veronderstellen samenwerking en uitwisseling van menselijk talent. Voor mensen die begrijpen dat het eigen talent pas merkbaar en hanteerbaar wordt als men zich voor een ander inzet en interesseert, werkt het sociale systeem vruchtbaar. Het is de wisselwerking die het ‘m doet.
Natuurlijk is de mens proberend, zoekend op weg naar een dergelijke wederzijdse samenwerking in de opbouw naar een samenleven van individuen. Dit op weg zijn kan men ook niet alleen gaan. Het resultaat naar iets nieuws kan nooit ontstaan uit oud gedrag. Nieuw gedrag dient al bij aanvang in de kiem aanwezig te zijn. Hulp van een ander met zijn of haar talent is hier voor het bereiken van het gestelde doel onontbeerlijk. Voor die hulp kan tevens betaald worden en dan is het werk. De grondstof is het talent van de ander, uit deze grondstof ontstaat gemeenschap van welke aard ook. De betaling zorgt er tevens voor dat de samenwerkenden zich onafhankelijk van elkaar kunnen ervaren en telkens andere verbanden aan kunnen gaan.
Moet ik dan alles alleen doen?
